Peuter-/kleuterhechting bij een 13-jarige
Updated: Jun 12, 2019
Onlangs was ik aanwezig bij de opleiding Aware Parenting gegeven door Jürgen Peeters en door het luisteren naar een van zijn anekdotes kreeg ik een interessante flash-back.
Jürgen sprak over het hechtingssysteem bij baby's en jonge kinderen. Hij vertelde dat, als een jong kind zijn mama even niet kan zien, het onmiddellijk voelt: "Ik ga doooood, ik ga doooood!" Dan komt mama echter terug en is het van: "Oef, ik ga niet dood." Dan gaat ze terug weg, en voelt het kind weer: "Ik ga doooood, ik ga doooood". Dan komt ze terug en is het weer van: "Oef, ik ga niet dood." Na tal van keren deze minutenlange martelingen ondergaan te hebben, gaat mama nog eens weg en weet het kind: "Hé, mama is weg, maar ze komt zo wel terug."
Wel, een tijd geleden had iemand zijn sjaal laten liggen in het Huis van het Kind. Flink als ik ben, wilde ik hem bij de desbetreffende persoon in de brievenbus gaan steken. Ik besloot uiteraard mijn stoere rakker Floran (13) mee te nemen.
Ik parkeerde mijn auto aan de overkant van de straat, in een rechte lijn tegenover de brievenbus. Toen zei ik tegen Floran dat hij even in de auto moest blijven zitten, omdat ik 'gewoon' de straat moest oversteken om iets in de bus te stoppen.
Onmiddellijk zag ik paniek in zijn ogen. Hij schudde hevig van neen. Ik overtuigde hem dat het echt maar heel even zou duren en stak de straat over. Toen ik voor de brievenbus stond, bleek echter dat het niet de juiste was. De juiste brievenbus stond ... om de HOEK.
Nu, om de hoek was héél dichtbij, dus ik besloot Floran niet te informeren, snel de hoek om te lopen en de sjaal bij zijn eigenaar in de bus te steken (vanuit het standpunt van het kind, hoe onbetrouwbaar kan je als ouder zijn right?)
Terwijl ik zo aan het duwen en het proppen was, hoorde ik plots een oorverdovend gegil. Het was enorm luid. Ik keek om de hoek om te polsen wat het was, en ... het was mijn zoon, die naast de auto stond en de longen uit zijn lijf aan het krijsen was. (Ik zal maar niet uitwijden over de blikken die op ons gericht waren).
Ik stelde hem gerust en toen hij terug kalm was, vroeg ik hem of hij nu écht dacht dat ik voorgoed weg was. Gezien zijn cognitie veel verder ontwikkeld is dan zijn socio-emotionele zijn, kon hij dit beamen. Hij zei: "Mama, ik dacht dat je NOOIT meer terug zou komen, het voelde vreselijk!" Ik zei: "Echt?" Hij zei: "Echt!"
Het moet echt een marteling zijn, denken dat je plots verlaten bent en helemaal alleen op de wereld, zonder dat er iemand is om voor je te zorgen, of je überhaupt zelfs even naar huis kan brengen.
Dus ja, toen Jürgen Peeters het had over de hechting bij het jonge kind, maakte ik onmiddellijk de link naar mijn oudere kind, bij wie de hechting zich manifesteert op de leeftijd baby-peuter, maar de ratio zich al ontwikkeld heeft op het niveau van een lagere schoolkind.
Discrepanties enzo. Het wil allemaal wat zeggen (ikzalmaardichtindebuurtblijven).
